Kijkje in de keuken
Het lichaam vertelt #2: Op weg naar gezonde grenzen
Vandaag heb ik een sessie met een vrouw van in de 30. We hebben vanaf het begin een bijzondere verbinding en een moeiteloze afstemming, waardoor we gemakkelijk op diepe lagen kunnen werken. Ze is sensitief en moedig. Ze toont een sterke motivatie in het onderzoeken van de patronen die haar levenskracht ondermijnen. Ze worstelt al jaren met fysieke pijn, vermoeidheid en depressieve gevoelens. Het lukt haar niet goed haar plek in het leven in te nemen.
In onze vorige sessie werd zichtbaar dat ze zware gevoelens van schuld meedraagt. Schuldgevoelens ten aanzien van haar ouders lijken haar klein te houden. Vandaag onderzoeken we dit verder: Wat is dat voor schuld en waar hoort deze thuis? Is het nodig deze nog langer mee te torsen?
Ik leg 2 meditatiekussentjes neer. Ze representeren haar vader en haar moeder. Een derde kussentje geef ik in haar handen. 'Dit is een van de lasten die je draagt' zeg ik. 'Voel maar waar deze voor staat'
Gevoelig als ze is weet ze meteen waar dit over gaat: ze voelt zich schuldig ten aanzien van haar moeder, omdat ze haar niet voldoende beschermd heeft binnen de onveiligheid in het gezin. Ze voelt even het verdriet hiervan, dat ze al die jaren met zich heeft meegedragen. Direct daarna realiseert ze zich: het is niet aan mij om haar te beschermen! Een last valt zichtbaar van haar schouders.
Enkele weken geleden deden we een ordenende familieopstelling met poppetjes op tafel. Hierin hebben we gewerkt aan het opheffen van parentificatie. Ze kon toen ervaren hoezeer zij zichzelf in haar kinderjaren als de spil van het gezin heeft ervaren. Dat ze zowel haar zusjes als haar moeder heeft proberen te beschermen. Het grote verantwoordelijkheidsgevoel was toen nog levensecht en een belangrijk deel van haar identiteit. Nu ervaart ze dat er nog slechts een restje van achtergebleven is. Ze voelt dat ze niet gefaald heeft in het beschermen, maar dat ze taken opgenomen heeft die helemaal niet bij haar plek in het gezin hoorden. Ze is blij verrast te ervaren dat haar kijk hierop zo veranderd is. Dat ze werkelijk kan voelen dat het niet aan haar was deze last op zich te nemen.
Ze staat stevig op haar benen, tot ik zeg: ‘jouw moeder heeft haar eigen lasten te dragen’
Op dat moment lijkt alle kracht uit het lichaam van mijn cliënte weg te zakken. Ze wordt slap en bleek. Haar eigen diepe onmacht ten aanzien van de machteloosheid van haar moeder is plotsklaps volledig voelbaar. Wanneer je de versmelting met de gevoelens van de ander loslaat ontstaat er pas ruimte je eigen gevoel toe te laten.
We nemen de tijd om dit in te laten werken, te ademen, geluid te maken en zacht te stampen met de voeten. Langzaam weer kracht en leven terugbrengend in haar lichaam. Opnieuw verbinden met haar volwassen zelf in het hier en nu.
Nu ze vanuit een volwassen bril kan kijken is ze in staat om te zien hoe haar moeder van jongs af aan een beroep op haar gedaan heeft. Het is haar moeder niet gelukt zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor haar pijn en eventueel elders hulp te zoeken.
Het is tijd om de lasten terug te leggen waar ze horen. Ze legt het kussentje bij haar moeder en ik laat haar zeggen: 'lieve mama. Dit zijn jouw lasten. Ik heb ze uit liefde en loyaliteit een tijd voor je gedragen. Ik geef ze nu terug aan jou'.
De emotie stroomt nu vrij; ontlading. Letterlijk het ontladen van oude lasten, schuldgevoelens en verdriet. Ontlading als deze schept ruimte voor nieuwe ervaringen binnen jezelf.
Klaar voor de volgende stap nu. Ze krijgt opnieuw een kussentje in handen en voelt in op waar het voor staat. Het staat voor de agressie van vader, waarmee hij het gezin in een klem gehouden heeft. Ze vertelt dat ze het kussentje het liefst naar haar vader toe wil smijten. ‘Het is zijn shit en hij mag het bij zich houden’ zegt ze.
Ik laat haar deze impuls volgen met de tekst: it's your shit, deal with it!
Strijdvaardig en trots staat ze daarna te voelen hoe het nu is. Het voelt goed! Eindelijk ligt de last daar waar het hoort en kan zij voelen dat ze niet langer bereid is te buigen voor zijn boosheid. Ze kan ze ook zien dat de boosheid vanuit zijn onmacht komt, maar evengoed is het aan hem ermee te dealen. Helder en duidelijk.
Ik schuif vervolgens een kussentje over de grond naar haar voeten. 'Dit is jouw boosheid' zeg ik haar. Opnieuw word ze wiebelig en bleek. Ze kent dit inmiddels van zichzelf, ze heeft het in eerdere sessies al vaak ervaren: als de confrontatie te groot is, dan verdwijnt ze als het ware uit haar lichaam. Ze trekt zich terug in haar hoofd, of daar nog boven. Het is een bekende manier van haar systeem om zich in veiligheid te brengen als het te spannend wordt om in contact te blijven. Ze weet inmiddels ook hoe ze terug kan keren en is sterk gemotiveerd dat keer op keer te doen. Ik hoef daarbij niet meer te helpen. Ze haalt dieper adem, beweegt haar lichaam, grondt zichzelf. Vervolgens geeft ze aan in de war te zijn. Wat gebeurt er? Wat moet ze met haar eigen boosheid??
Er zit voor haar zoveel negatieve lading aan boosheid, op de beschadigende kracht ervan, dat ze haar eigen boosheid niet wil aannemen. Haar hele systeem weigert te accepteren haar eigen gevoelens van boosheid toe te laten. Ze
Het lichaam vertelt: op weg naar gezonde grenzen
kan heus wel bedenken dat het een van de menselijke emoties is en dat zij het waarschijnlijk ook heeft, maar dit op een gevoelslaag binnen laten? Echt niet.We nemen de tijd om te zoeken naar een helpende kracht van boosheid. Aan het einde van de sessie kan ze zien hoe ze boosheid kan inzetten als kracht om haar persoonlijke ruimte te waarborgen, grenzen aan te geven en veilige relaties te creëren voor zichzelf. Ze kan nu de creërende kwaliteit van deze emotie zien in plaats van enkel de vernietigende kracht. Het zorgt voor een enorme innerlijke verschuiving. Ze valt me om de hals van vreugde en opluchting. Eindelijk beweging en nieuwe ruimte in dit beklemmende thema. Mooi werk!